De bezielde uitvaartbegeleider

De bezielde uitvaartbegeleider bestaat!
Kort geleden trof ik een zaaltje vol aan in Lelystad.

In het kader van mijn eindopdracht bij Meander Uitvaartopleidingen heb ik een workshop 'de bezielde uitvaartbegeleider' gegeven aan medestudenten en uitvaartbegeleiders.

Het was een heerlijke dag waarin ervaringen over het vak uitgewisseld werden, gelijkgestemdheid rondzoemde en de identificatie met de ziel een peulenschilletje bleek.

Nou is de uitvaartwereld een mooie weerspiegeling van het alledaagse leven. Enerzijds is er nog het oude: het beroep dat misschien een weelderig wollen vest had kunnen zijn, maar gekrompen is tot een smal en hard breisel; een plank. Het is - zwart-wit gesteld - de uitvaartbegeleider, die niet veel verder komt dan zijn regelrol en elk gevoel heeft uitgeschakeld. Daarnaast gaat het hem vooral om snel en efficiënt uitvoeren, waardoor nabestaanden in een willoze rol geduwd worden. En tijdens de uitvaartplechtigheid veinst hij wel eens.
Anderzijds is er het nieuwe: het lamswollen truitje. Het is de uitvaartbegeleider die met open mind bij de nabestaanden binnenstapt, tijd neemt, behoeften empathisch peilt en een plechtigheid neerzet waarin de nabestaanden zichzelf herkennen.
Tussen deze twee uitersten zitten uiteraard allerlei mengvormen.

En toch, deze samentrekkende en ruimte scheppende beweging is overal te vinden in onze duale werkelijkheid. Het zijn het ego en de ziel die in een wonderlijke dans elkaar afwisselen.
De televisie biedt vaak een karikaturale versie van dit gegeven. Vooral BN'ers lopen hierin voorop. Hun rol is almaar smaller geworden. Ook hier is de plank gekomen, de duikplank. Daar moeten zij nu letterlijk vanaf springen om nog een beetje in bekende (ego)sferen te kunnen blijven! En kennelijk hebben zij daar een hoop angst en pijn voor over. 
Het programma 'Over mijn lijk' laat de tegenovergestelde beweging zien. Hier zien we mensen die ook duiken, maar nu om hun ziel in versneld tempo toe te laten.

Vanuit onze ware aard streven we naar een bestaan waarin eenheid de stuwende kracht is. En in de uitvaartwereld kun je deze drijfveer heel goed zien. Want van binnenuit is een beweging ontstaan, die gedragen wordt door de uitvaartbegeleiders zelf. Het zijn de uitvaartbegeleiders die zich laten leiden door hart en ziel. Hun werk is juist niet vormvast. Zij zoeken de verbinding met de overledenen (bijvoorbeeld door in gedachten toestemming te vragen bij de laatste verzorging) en de nabestaanden. Zij ervaren de eenheid en dragen die uit. Dat is een energetisch gebeuren dat toch heel goed waarneembaar is voor alle betrokkenen. Alles lijkt dan te stromen. De nabestaanden voelen zich gehoord en gezien. De uitvaartbegeleider lijkt één van hen te zijn. Er wordt opgetild en verdiept. Leven en dood ontmoeten elkaar.

Het lamswollen truitje is een schitterend universeel breiwerk aan het worden. Zo ontstaat het bezielde uitvaartwezen, geïnitieerd en gedragen door de uitvaartbegeleider.