Loslaten

Sub Finem

En nu alleen
Het lichaam los te laten -
De liefste en de kinderen te laten gaan
Alleen nog maar het sterke licht
Het rode, zuivere van de late zon
Te zien, te volgen – en de eigen weg te gaan.
Het werd, het was, het is gedaan.

M. Vasalis heeft het zo prachtig verwoord.
Maar loslaten in het leven is geen koud kunstje. Je houvast verliezen heeft een enorme impact. Want vaak ben je bang om de greep kwijt te raken en wil je er alles aan doen om de controle te behouden. 

Onze jongste zoon van 19 jaar woont nu een jaar  als student op kamers. Hij is wars van enige structuur terwijl hij dat, in mijn beleving, zo hard nodig heeft. Nu is zijn eerste jaar opgegaan aan... ja, aan wat eigenlijk? Niet aan regelmatig studeren! Het hele jaar heb ik hem goedschiks én kwaadschiks gepoogd te bewegen tot regelmaat. Ik stak hem een hart onder de riem als hij thuis was in het weekend en (Whats)Appte er doordeweeks lustig op los met adviezen, bemoedigingen en nog veel meer dwingende adviezen totdat ik er zelf helemaal beroerd van werd. Plus dat dit tevens prachtige communicatiemiddel aangeeft wanneer iemand voor het laatst 's nachts op zijn mobieltje kijkt (bedtijd!) en ook een tingeltangeltje laat horen aan de moeder wanneer het kind in diezelfde nacht een vraagje heeft over het een of ander. 

Pavlov zou trots op mij zijn. Want luidt de bel, dan kwijl ik nog net niet maar de reactie is een volkomen alerte! Recht overeind in bed zittende, leesbril zoekende en gemor van echtgenoot negerende antwoord ik het kind leuk en hartelijk. 

Deze week heb ik besloten hem te laten gaan want onze samenwerking is een wurgcontract gebleken. Hij moet volwassen worden! En ik moet niet alle kastanjes voor hem uit het vuur willen halen.

De wil is er. Nu nog het celgeheugen wissen. En dat valt bepaald niet mee. Het kleeft, het wringt, het duwt, het trekt. Stiekem kijk ik hoe laat hij naar bed is gegaan. Daarna moet ik weer een hoop controledrang weg puffen. Zijn bevalling was een stuk simpeler.

Vannacht droomde ik dat ik een laatste verzorging bij een overledene zou gaan doen. Terwijl ik wat spullen klaarzette, meende ik vanuit mijn ooghoeken wat beweging te zien. De overledene kwam weer tot leven! Uiteindelijk zei de vrouw bijna verontschuldigend: "ik heb echt mijn best gedaan om over te gaan."  

Ik nam het haar niet kwalijk want ik begreep haar. 

Zij vertelde mij  in feite hoe loslaten voor mij in elkaar steekt. Want ik zal aan het eind van mijn leven zeggen:  "Ik heb echt mijn best gedaan om je los te laten, maar mijn moederhart kon dat wezenlijk niet."

In de overgave kan ik nog een hoop leren maar in de liefde blijf ik mijzelve.