De nieuwe school

Terwijl ik in de vorige blog betoogde dat het huidige onderwijs een verstikkende cognitieve leerfabriek is geworden, ontstond moeiteloos ook een besef van hoe idealiter het onderwijs er uit zou kunnen zien.
De vernieuwende initiatieven die op dit moment genomen worden, streven naar een school waarin het kind zijn unieke talenten kan ontplooien.
Dit zijn prachtige uitgangspunten. Ik wil een stap verder gaan. We doen kinderen tekort als we niet gebruik maken van hun multidimensionele aard. De kinderen in deze tijd staan van nature in contact met hun lichaam, ziel, aura en hun tijdruimteloze lagen én de kennis en wijsheid die in deze velden besloten ligt. Alle kinderen zijn helder. Het ene kind wordt echter meer dan het andere genoodzaakt (bewust of onbewust) die helderheid te verhullen. Wanneer dit gegeven het uitgangspunt zou zijn voor onderwijs, kunnen we op iets wezenlijk anders afstevenen.
Dan is de school in ieder geval ook een plek waar kinderen leren vanuit hun ziel te leven en hun persoonlijkheid leren in te zetten als middel tot zelfexpressie.

Steeds vaker krijg ik de indruk dat kinderen het oudetijds spelletje keurig of juist niet keurig meespelen. Beide opties passen bij de 3d-werkelijkheid die nog gekenmerkt wordt door dualiteit. De nieuwe mens echter streeft naar een bestaan waar eenheid de stuwende kracht is.
In mijn praktijk komen onder andere kinderen die oververmoeid zijn. Naast het vele moeten, de druk die binnen en buiten school voortdurend aanwezig is, zou er ook wel eens sprake kunnen zijn van een frequentieprobleem. De 3d-leermethoden sluiten niet meer aan bij de veel hogere (ziels)frequentie van het kind. En wanneer je noodgedwongen om moet gaan met lagere frequenties word je moe, heel moe.

Het afgelopen jaar heb ik een opleiding verzorgd in de traditie van de mysteriescholen. Eén van de vakken die gegeven werd, heette ‘leer van trilling’. Uitgangspunt van dit vak was dat iedereen en alles in het universum bewustzijn is. En alle bewustzijn is trilling. Dit vereist een andere interpretatie van de werkelijkheid en het wekken van vaardigheden die in ieder van ons aanwezig zijn.
Kinderen kun je leren om zich af te stemmen op de trillingsfrequentie van hun ziel. Je kunt hen leren dat je de trillingsfrequenties van verschillende vormen waar kunt nemen. Idealiter zouden deze vaardigheden tot een volkomen andere manier van leren kunnen leiden. Vakken hebben namelijk ook trillingsfrequenties. Stel je maar eens voor dat op school een kind zich afstemt op de trillingsfrequentie van het vak rekenen, een overeenkomstige frequentie in zichzelf opspoort, ondervindt wat hij er al van weet en dan aan de slag gaat met opdrachten.
Toekomstmuziek? Alles is er al. We hoeven alleen maar gestalte te geven aan de energieën die voorbij de derde dimensie op ons liggen te wachten.

School

Vanochtend lees ik in de krant dat het ‘iederwijs’ onderwijs ter ziele is. Het experiment is ten onder gegaan aan de steeds strengere regels ten aanzien van cognitieve prestaties op scholen.
Ik heb er de pest over in. Al een tijdje zie ik met lede ogen aan hoe mijn jongste zoon van 16 jaar gemangeld wordt in een leerfabriek die VWO heet. Bij de andere kinderen was het ook heel wat maar in deze tijd is de cognitieve terreur een feit geworden. Er moet gepresteerd worden. In klas vier worden er al toetsen gepland die meetellen voor het eindexamen.

De zoon zit nu in vijf atheneum en het wordt alsmaar erger. Naast examentoetsen wordt bij bijna elk vak een werkstuk verwacht en moet er ook nog een persoonlijk werkstuk komen dat tachtig uur in beslag neemt naast alle nog te lezen boeken.
Mijn middelbare schooltijd speelde zich af in de jaren zeventig en was angstaanjagend anders: zeven vakken, een paar werkstukken, geen plagiaatcontrole, ontspannen samenzijn met de docenten, veel discussie over maatschappelijke zaken, en soms hard werken.
Wat is er mis gegaan?

Gisteren zag ik een filmpje op You Tube van een meisje dat besloot zich bij de school ‘de Ruimte’ te vervoegen. De Ruimte is een school waar kinderen door activiteiten inzicht, kennis en vaardigheden verwerven. Ze bepalen zelf wat zij doen.
Het meisje had de eerste tijd grote moeite om niet te vervallen in opgelegde zaken. Ze vertelde dat ze soms snakte naar twee verplichte wiskundesommen op een dag. Liefdevol werd dit proces ‘omscholen’ genoemd. Later bleek dat de leergierigheid zich op een meer natuurlijke wijze aandiende. Een klein meisje vertelde ontspannen dat ze alles leuk vond op school. Dat raakte mij diep.

Kinderen worden tegenwoordig in een verstandelijke mal geperst. Het is een uitvloeisel van onze maatschappij die collectief in zijn hoofd zit. Ik vind het dan ook niet gek dat er zoveel ‘probleemgevallen’ zijn.
Soms heb ik zelfs de indruk dat kinderen doen alsof ze kinderen zijn om van het gezeur af te zijn. Diezelfde zoon en ik griezelen wel eens bij programma’s voor kinderen waar kinderen te braaf en te verstandig geportretteerd worden. Geen wonder dat het onhandelbare tegenovergestelde ook realiteit is.

Wat zou het fantastisch zijn wanneer authenticiteit bij kinderen weer op de voorgrond zou komen. Dat kinderen begeleid worden in het ontwikkelen van die dingen die ze van nature al in zich hebben. En dat school gaat over ontdekken, bevestigen en meesterschap.