Al een tijdje stoor ik mij aan het huidige spirituele kader. Dat is natuurlijk ooit in het leven geroepen om de mens, nog volledig in de stof, vanuit dezelfde materie te onderrichten. In de 'goeie oude tijd' kon je gewoon inzichten krijgen zonder dat je die hoefde te beleven. Je kon wijzer lijken door het spirituele jargon over nietsvermoedende mensen uit te storten. En als het niet beviel koos je een andere (zij)weg, volgde je weer eens een nieuwe cursus, of ging je nog harder werken aan jezelf.
En nu lijkt het allemaal anders te gaan worden. Ik krijg in ieder geval de kriebels van vormen, ze vermoeien me snel. Ik krijg de kriebels van mensen die vasthouden aan wat dan ook en ik krijg de kriebels van mezelf. Inmiddels snak ik ernaar het transparante, vloeiende, vibrerende nog meer in mijn leven te voelen.
Er is wel één zekerheid: vormen zijn tijdelijk, ze komen en gaan.
In mij voel ik dat goed, buiten mij bots ik echter tegen alles aan. Tegelijkertijd weet ik dat de eenheid, die alles met elkaar verbindt, steeds beter waarneembaar zal worden. Vormen zullen transparanter worden en uiteindelijk niet meer bedacht worden maar voortkomen uit het bewustzijn zelf.
En zal dan de meest hardnekkige vorm van de mens, het verstand, zichzelf overbodig maken?
Ach, laat mijn denken zich voor nu koesteren aan mijn o zo wijze ziel. Wees maar stil, want alles wordt toch nieuw of we dat nu willen of niet.
Tot de volgende keer,
Willeke
